برتری اینگونه انتخابات نسبت به گونه های دیگر انتخابات این است که کاندیداها با احراز درصد خاصی به مرحله‌ی بعدی راه می‌یابند و بار دیگر انتخابات به فاصله‌ی‌یک‌یا دوهفته بعد از مرحله‌ی اول برگزار می‌شود. اغلب در مرحله‌ی اول انتخابات به صورت نظام اکثریتی ساده برگزار می‌شود. اما این امکان وجود دارد که در مکآن‌هایی که قرار است از هر‌یک از آن‌ها چند نماینده انتخاب شوند در مرحله‌ی نخست، از نظام رأی دسته جمعی (مانند کریباتی)یا رأی دسته جمعی حزبی (مانند مالی) نیز استفاده شود.
بدین ترتیب انتخابات در دو مرحله صورت می پذیرد و در نوبت اول، تعدادی از نامزدها حذف می گردند و انتخابات میان دو نامزدی که بیش ترین آراء را کسب نموده اند تکرار می شود و در پایان، فردی که اکثریت قریب به اتفاق آراء را از آن خود می کند، برگزیده می شود. برخی معتقدند که انتخابات باید در چندمرحله صورت پذیر، بدین صورت که در هرمرحله، هرنامزد که حداقل مصوب شده را کسب نماید، به مرحله‌ی بعد راه می‌یابد، این روند تا زمانیکه‌یک نفر برگزیده شود ادامه می‌یابد. طبیعی است که در تحقق چنین شیوه ای در جامعه ای که عوام مردم رأی‌دهندگان آن هستند، در عمل، ناممکن است و تکرار چندین باره ی انتخابات علاوه بر هزینه های سنگین، موجب طولانی شدن بیش از حد زمان انتخابات می شود. در نتیجه بسیاری از کشورها راه میانه درپیش گرفته و احراز نصف به علاوه ی یک آراء را برای انتخاب شدن ضروری دانسته اند.
در صورتی که مخاطبان انتخابات، همه‌ی مردم باشند و نه جمعی گزیده و حرفه ای، امکان تکرار انتخابات بیش از یک بار نیست.
انتخابات در کشورهای جمهوری اسلامی‌ایران (ریاست جمهوری)، افغانستان، الجزیره و... به صورت اکثریتی دومرحله ای صورت می‌پذیرد. در انتخابات ریاست جمهوری ایران نیز حدنصاب راه‌یابی به مرحله‌ی دوم، احراز نصف به علاوه‌ی‌یک آراء می‌باشد. البته در این نظام، اگر شخصی در همان مرحله‌ی اول نصف به علاوه‌ی‌یک آراء را کسب نماید، پیروز انتخابات می‌باشد و نیازی به مرحله‌ی دوم نمی‌باشد، اما در مرحله‌ی دوم، چون انتخابات میان دو نفر برگزار می‌شود، درنتیجه کافیست‌یکی از آن دو‌یک رأی بیش از دیگری کسب نماید، که این خود حاکی از کسب نصف به علاوه‌ی‌یک آراء می‌باشد و وی پیروز انتخابات می‌شود.
